Blogopmaak

Je kan geen autisme hebben want...

maartje • mrt. 31, 2023

Vooroordelen bij autisme

Je kan geen autisme hebben want;

 

-je hebt veel sociale contacten 

-je werkt gewoon 

-je maakt oogcontact 

-je bent gevoelig, leeft je in

-je ziet er niet autistisch uit

-je hebt geen speciaal interesse 

-iedereen is wel beetje autistisch, ik hou ook van planningen 

 

T voelt kwetsbaar om te delen dat ik autistisch ben/autisme heb want iedereen heeft er wel een mening over.

Maar ik vind t belangrijk om t wel te doen omdat er nog zoveel onbekendheid is en dat maakt dat veel mensen er mee worstelen en niet de juiste hulp krijgen die ze nodig hebben. 

Met name bij vrouwen met autisme. 

Als ik naar mezelf kijk en ook de vrouwen die ik begeleid zie je dat we geleerd hebben te maskeren en te camoufleren.

Dat heeft mij ver gebracht, maar kost mij ook veel. En dat ziet niemand...

 

Ik zal een aantal vooroordelen langs lopen vanuit mijn perspectief

 

1. Ik heb sociale contacten; Vrouwen met autisme kunnen sociaal zijn en/of sociaal doen.

Vrouwen met autisme kunnen sociaal gedrag aangeleerd hebben, in plaats van het aanvoelen. Ze spiegelen/kopiëren sociaal gedrag en maken gebruik van patroon herkenning. Je lijkt heel sociaal, maar doordat het is aangeleerd kost het heel veel energie. Ook ik heb behoefte aan sociaal contact en wil graag sociaal zijn. Ik heb altijd veel contact gehad met mensen.

Gesprekken aangaan lijkt mij geen moeite te kosten. Voor de buitenwereld lijkt het dat ik heel sociaal vaardig ben en goed kan communiceren. Maar ik analyseren en beredeneer veel. Voor elke afspraak denk ik er veel over na, wat ga ik zeggen/vragen, waar zal het gesprek over gaan?

In mijn hoofd bereid ik het gesprek al helemaal voor. Tijdens het gesprek ben ik ook veel aan het nadenken en na het gesprek analyseer ik alles wat er gezegd is. Na een sociale afspraak ben ik heel moe.

Ook vind ik onverwachte telefoontjes heel lastig. Als de telefoon gaat staar ik een tijdje naar mij scherm. Wel/niet opnemen? Wat zal diegene gaan zeggen? Waar bellen ze voor? Heb ik dan wel zo het antwoord? Als ik dan toch niet opneem, hoop ik dat ze inspreken of een mailtje sturen zodat ik me kan voorbereiden op het gesprek. Dan heb ik toch vaak weer spijt dat ik niet heb opgenomen, want dan weet ik nog niet waarvoor ze bellen of wie het was bij een onbekend nummer. Daar kan ik dan weer een hele tijd mee in mijn hoofd zitten. Het liefst app of mail ik zodat ik kan voorbereiden op het gesprek en kan bedenken wat ik terug kan zeggen.

 

2.Ik werk;

Vrouwen met autisme kunnen zeker werken. En niet alleen in de ICT. Je vindt vrouwen met autisme in allerlei beroepsgroepen.

Ook ik heb een ontzettend leuke baan als autisme coach en trainer.

Deze baan geeft me veel voldoening en plezier.

T heeft me wel veel gekost om hier te komen. Sinds ik werk, eigenlijk al tijdens mijn jaarstage loop ik tegen mijzelf aan.

Het samenwerken, de druk van deadlines, mijn perfectionisme, het verantwoordelijkheidsgevoel. Geen tijd om te schakelen, te ont stressen. Het geeft mij zoveel stress en spanning dat ik regelmatig heel veel werkstress heb ervaren/ervaar. En 2x echt uitgevallen ben met een burn-out. En toch ging ik door. Koste wat t ook kost.

Na de laatste keer heb ik een andere keuze gemaakt. Ben ik een diagnose traject in gegaan en voor mijzelf begonnen.

Elke dag worstel ik hierin met keuzes. Kiezen voor mezelf wat betekent; niet meer dan 3 afspraken/gesprekken op een dag, schakeltijd tussen de afspraken door, ontspanning inplannen en niet meer dan 3 dagen werken.

Of gewoon doorgaan en net doen alsof ik 8 uur op een dag kan werken net zoals veel andere mensen.

In die valkuil stap ik nog vaak: erbij willen horen, net doen als anderen, negeren van mijn grenzen, camoufleren en maskeren dat het mij spanning geeft of energie kost. "Ik kan dit gewoon!".

Met alle gevolgen van dien.


3. Je maakt oogcontact;

Dat klopt. Ik heb vroeger altijd geleerd dat je iemand moet aankijken dat is netjes. Maar dit betekend niet dat ik het fijn vindt. Als het aan mij ligt zitten we niet tegen over elkaar, maar gaan we lekker wandelen of doen we samen iets zodat ik je niet aan hoef te kijken. Helemaal niet tijdens moeilijke gesprekken/onderwerpen.


4. Je ziet er niet autistisch uit; Jij Autisme? Ik geloof het niet!

Dan vraag ik me af, hoe ziet iemand die autistisch is/iemand met autisme er dan uit?


“Jij een gebroken been? Dat geloof ik niet. Is het niet wat anders?

Ik zie het helemaal niet aan je. Je zit hier nog gewoon.

Een gebroken been kan je niet aan de buitenkant zien he?! Ze hebben in het ziekenhuis foto’s gemaakt en het was duidelijk te zien. Ik heb ook best wel veel pijn eigenlijk… De dokter zal het toch wel weten?!

Ik voel me aangevallen en ga het zitten uitleggen en me verdedigen.”


Dat heb ik nu ook als ik vertel dat ik autisme heb. Mensen geloven het niet en vertellen dat ook luid en duidelijk. Ze gaan allerlei alternatieven aandragen of dat het misschien niet kan zijn. Veel kennis van autisme hebben ze niet, dat vertellen ze er dan wel weer bij. Maar ze denken toch dat ze het beter weten dan de specialisten.

Dat voelt vervelend. Alsof ik me moet verantwoorden.

Nieuwsflash: bij vrouwen met autisme uit autisme zich heel anders! En nog iets, het is een spectrum, wat betekend dat het bij iedereen met autisme anders. Iedereen met autisme heeft andere dingen waar hij/zij last van heeft of blij mee is.


Veel vrouwen met autisme die ik ken en spreek herkennen dit. Ze hebben een lange zoektocht achter de rug. Ze worstelen al lang. Ze zijn kei goed in maskeren en camoufleren. Als ze dan de diagnose krijgen is het lastig om dit te vertellen aan de omgeving om deze reacties.


Net als ik, ik ben een hele goede kameleon. Ik kan sociale contacten aangaan, maar dit kost me veel energie. Ik heb me aangeleerd om mezelf aan te passen en goed mijn best te doen, zodat anderen niet opmerken hoeveel moeite het me kost. Dat jij het niet ziet, betekend niet dat ik er niet (soms) heel veel last van hebt.


Het thema van de autismeweek is Diversiteit. Er zijn zoveel verschillende mensen autistisch/met autisme. Als je 1 iemand met autisme kent?! Dan ken je 1 iemand met autisme

Wat ik fijn zou vinden? Dat je vraagt hoe het voor mij is? Of ik er iets over wil delen? Dat je luistert zonder oordeel.

Wat je ook kan doen, als je nog niet zo veel over (vrouwen met) autisme weet? Dat je er een boek over gaat lezen, zo kom je langzaam meer te weten…

Een goede boekentip is: ‘maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ van Bianca Toeps.

Hulphond team (niet) welkom?!

door maartje • 04 dec., 2023
Hulphond team (niet) welkom?!

wie komt er bij mij in de put?

door maartje • 10 sep., 2023
Wie komt er bij mij in de put?

Vakantie als ouder van zorg intensieve pubers, spin in 't web!

door maartje • 27 feb., 2023
Vakantie als ouder van zorg intensieve pubers, spin in 't web!

Je bent goed zoals je bent

door maartje • 31 okt., 2022
Je bent goed zoals je bent!

boek recensie 'maar je ziet er helemaal niet autistisch uit!'

door maartje • 07 jul., 2021
Het boek ‘Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ gelezen van Bianca Toeps Een helder en indrukwekkend geschreven boek over het leven van Bianca. Ze schrijft met humor over haar leven, ze geeft tips en uitleg over autisme. Ze verteld waarom de opmerking, ‘maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ geen compliment is. Dit herken ik bij mijn dochter, als je dat gevoel hebt, dan is ze juist helemaal niet zichzelf, is ze kei hard aan het werk om zich aan te passen en staande te houden in de wereld. Fijn als je dat masker kan afzetten en kan kijken waar jij blij van wordt. Mooi hoe Bianca dat beschrijft in haar boek, gebruik juist de speciale interesses en maak dit tot een expertise waar je dingen mee gaat doen waar je blij van wordt. Zoals fotograferen in Japan of in Disneyland gaan werken als je fan bent van alle Disney figuren. Als je wilt weten hoe iemand met autisme de wereld ziet en duidelijke tips krijgen, dan is dit boek een aanrader, lees hem beslist!

Nieuwe start

door maartje • 04 mrt., 2021
Het advies gesprek We zitten te wachten in de wachtruimte. De deur van de ingang valt elke keer met een klap dicht. Ze schrikt elke keer op. Zo gespannen als een snaar. Ik word er ook zenuwachtig van. Vandaag krijgt ze het advies van de intake voor behandeling. Als coach ga ik mee om te kijken waar ik haar kan ondersteunen hierin. De hele week is ze al op van de zenuwen. Ze heeft veel behandelingen al gehad. Niet allemaal waren ze positief. Hierdoor heeft ze veel wantrouwen richting wat gaat komen. Als we opgehaald worden, lopen we eerst door een wirwar van gangen. Ze maakt wat grapjes om haar eigen zenuwen de baas te blijven. We zitten, de sfeer is gespannen. Het voelt alsof het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt. De psychiater begint te praten. Wat hij gezien en gehoord heeft. Wat hij denkt dat een goed idee zou zijn. Hij checkt bij haar of dat klopt. Ze slikt, ze is ontroerd. Hij heeft echt naar haar geluisterd. Hij zoekt naar mogelijkheden die passen bij haar. Wat zou zij nodig hebben om verder te komen. Hij wil niet haar in het standaard behandelaanbod duwen, maar werkt andersom. Wat heeft zij nodig, wat wil zij en dan kijken hoe het behandelaanbod daarbij op maat te maken is. Ze zegt met een snik, “u ziet mij als mens” dat is zo fijn. Het ontroert mij ook, ik ben opgelucht, wat fijn voor haar. Dit geeft veel vertrouwen. Wat fijn een psychiater, die echt luistert en kijkt wat nodig is. Dat gun ik iedereen. #fijne samenwerking

Stilte

door maartje • 26 feb., 2021
Stilte Even rust en stilte. Op het water in de natuur ervaar ik stilte. Nou ja het is niet echt stil… Ik hoor vogels kwetteren, het water langs de boot kabbelen, de wind langs mijn oren. Maar even stil staan. Geen afspraken, geluiden van andere mensen, dingen moeten, gedachtes. Ik ben zo’n persoon die moeilijk stil kan zitten, altijd wel gedachtes heeft of bezig is. Dit herken ik bij de vrouwen (met autisme) die ik coach. Altijd bezig zijn of vinden dat je bezig moet zijn. Alles kan eigenlijk beter of allerlei gedachtes over jezelf hebben. Deze interne gedachtes geven overprikkeling, maar ook ervaren ze overprikkeling vanuit de geluiden om zich heen. Het verkeer of de buurman die aan het klussen is. Hoe kom je dan tot rust? Hoe zet je je eigen gedachtes even op pauze? Door de natuur in te trekken en de hele dag bezig te zijn met kanoën kom ik even tot stil stand. Even stil zijn en niet praten. Helemaal stil zijn mijn gedachtes niet, maar het zijn andere, prettige gedachtes. Door het kanoën zijn mijn gedachtes bij de natuur om mij heen, welke vogels zie ik, de bomen, de mooie zonsopkomst. En terug naar de basis, wanneer gaan we even stoppen voor een pauze, welke kant moeten we op, gaan we nog ver? poeh het is wel pittig peddelen. Bij mijn dochter (met autisme) zie ik ook elke keer weer dat de natuur haar goed doet. Zij ervaart veel stress en overprikkeling in het leven (school, druk, geluiden). Samen in de natuur genieten wij, komen we tot rust en hebben we ook een hoop lol. Dit gun ik iedereen dat je weet waar je tot rust komt en plezier hebt. Belangrijk is dat je voor jezelf weet wat helpt jou tegen stress en overprikkeling. Voor mij is een belangrijk element de natuur. Wandelend of kanoënd door de natuur kom ik tot rust. Wat helpt jou tegen stress of overprikkeling?

Sneeuwengel

door maartje • 11 feb., 2021
Sneeuwengel Webinar van stress naar plezier (bij autisme). Omdat ik het belangrijk vind dat iedereen meer plezier en rust ervaart heb ik een Webinar gemaakt. Van stress en overprikkeling naar plezier en rust (bij autisme). In het Webinar bespreek ik in 6 stappen hoe je van stress naar meer plezier en rust kan gaan. Een belangrijke stap is inzicht krijgen, inzicht in je energiegevers. Waar wordt je blij van? Wat geeft jou energie? Soms weet je dat door de stress even niet meer. Is je batterij leeg en geeft weinig tot niets je nog energie. Dan kan het helpen om te kijken wat je vroeger leuk vond om te doen. Welke hobby’s had je? Waar had je veel plezier in of wat deed je graag? Gisteren in de sneeuw heb ik dit uitgeprobeerd. Weet je het nog als het sneeuwt? In een het grasveld op de sneeuw gaan liggen en een sneeuwengeltje maken. Ja, soms even lekker gek doen en net doen alsof je weer kind bent. Heerlijk, genieten. En… ik kreeg er energie van en had veel plezier. Mijn man die de foto maakte trouwens ook:) Wil je het Webinar ook kijken? Wat: (gratis) Webinar van stress naar plezier en rust (bij autisme) Wanneer: te kijken via de link op je eigen moment Hoe: stuur me een mailtje of appje .

Waar is de startknop?

door maartje • 14 jan., 2021
Waar is de startknop? Overprikkeling heeft vaak aandacht bij autisme, maar onderprikkeling komt ook veel voor. Veel vrouwen met autisme die ik coach zijn intelligente dames die goed weten wat ze willen doen of willen veranderen. Maar vaak lukt het toch niet goed om in actie te komen. Zo ook bij B. de vrouw die ik coach. Ze ziet haar was op een stapel liggen, ze weet dat ze moet gaan wassen, ze is in haar hoofd er al mee bezig. Maar opstaan lukt niet. Ze heeft van alles geprobeerd/onderzocht, dag planningen, schema’s, afvinklijstjes, koppelingen maken. Maar het lukt haar vaak niet om te beginnen. Haar moeder of visite is vaak een stok achter de deur. Als die even een appje stuurt of er komt visite dan lukt het om te beginnen, ook als ze eenmaal bezig is, is de was zo klaar. Ze baalt hier zo van en in de coaching met mij is dit onderwerp van gesprek. “Waarom lukt het mij zelf niet om te beginnen? Ik weet dat het nodig is, ik wil het graag, ik heb de vaardigheden, ik weet hoe het moet, maar het lukt mij niet!” Ze wordt hier ook verdrietig van, ze heeft het gevoel dat zij faalt. “Iedereen denkt dat ik het niet wil doen, dat ik lui ben.” In de psycho-educatie training voor professionals van Elisa2 heb ik geleerd over onderprikkeling van de proprioceptie. Dit gaf mij inzicht en herkenning die ik heb gedeeld met haar. Proprioceptie is een zintuig. Dit zintuig is belangrijk voor de balans en motoriek van het lichaam. Het wordt ook wel positiezin of kinesthesie genoemd. Proprioceptie is het vermogen van een organisme om de positie van het eigen lichaam en lichaamsdelen waar te nemen. Dankzij proprioceptie ben je zelf bewust van je lichaam. Je voelt je voeten op de grond. Als je op de kop hangt dan snapt je lichaam dat je op de kop hangt. Ook geeft het informatie door over de kracht van armen en benen, gewrichten en pezen, maar ook informatie over vermoeidheid of dat spieren klaar staan tot actie. De hersenen, zenuwen en spieren zijn als het ware met elkaar aan het praten. Bij mensen met autisme verloopt de communicatie niet altijd goed. Als je onderprikkeld bent op de proprioceptie heb je moeite om de startknop te vinden. Je weet goed wat je moet doen en hoe je het moet doen. Je hersenen weten het wel, het lukt je alleen niet goed om ook echt in actie te komen. Het is lastiger om je lichaam aan te sturen. (lijkt op uitstellen, geen motivatie hebben) Iemand voelt zich bijna geen eigenaar van het lichaam. Het aan knopje is moeilijk te vinden. Als je eenmaal ‘aanstaat’ is het moeilijk om weer te stoppen. Het helpt om lichamelijk in beweging te komen door te doen. Het is zoals een spier die je moet trainen. Je moet het steeds weer doen om de spier sterker te maken. Wat vaak helpt is dat je van buitenaf even een ‘zetje/duwtje’ krijgt om in beweging te komen. Helpen de ‘aan knop’ aan te zetten, door alvast een begin te maken. Dus in coachsessies samen een begin maken en de ander kan weer verder als jij weg bent. Of zoals in mijn voorbeeld dat moeder even een appje stuurt of belt om te kunnen beginnen. Als ik in een sessie met B haar vertel dat veel vrouwen met autisme hier last van hebben en haar uitleg geef is ze opgelucht. Het ligt dus niet aan haar motivatie of dat ze lui is. Het is voor B heel fijn om te weten waardoor het komt. Inzicht geeft begrip! Voor haar en haar omgeving. Het is dus niet erg om hier hulp bij te vragen en dus het appje van moeder te gebruiken om te beginnen. Of in de coachsessie met mij samen een begin te maken aan de was. Bedankt Rianne, deze training helpt mij inzicht te krijgen in hoe autisme werkt. Dit kan ik weer doorgeven aan de mensen die ik coach!

Hoop

door maartje • 27 nov., 2020
Hoop Hoop geeft een warm tintelend gevoel in je buik en zorgt voor een lichte glimlach op je gezicht. Als jezelf of je kind de diagnose autisme krijgt heb je vaak al een lange zoektocht erop zitten. Met helaas vaak negatieve of faalervaringen. Soms moet je keuzes maken die goed zijn voor jou (of je kind), zoals je baan opzeggen/wisselen van baan, een andere school of dag invulling zoeken. Dit zijn moeilijke momenten. Dit kan een gevoel van falen geven. Doe ik het wel goed? Waar ben ik goed in? Als je weer lichtpuntjes kan zien, ergens naar toe kan werken geeft dat hoop. De zon straalt weer zachtjes achter de horizon. Bij mijn verschillende coachklanten zie ik dat dit soms kleine dingen kunnen zijn. Paarden verzorgen, een tekenclub vinden of met een wandelmaatje wandelen. Deze dingen kunnen het gevoel van ontspanning en zingeving geven. Ontwikkeling en groei bij jezelf is belangrijk om het gevoel te krijgen ik doe er toe, ik mag er zijn om wie ik ben. Ergens een gevoel van thuis krijgen geeft hoop. De waarden vertrouwen, waardering, groei en ontwikkeling zijn de waarden die bij het gevoel thuis kunnen horen. Dit gun ik iedereen dat hij/zij de lichtpuntjes kan zien en ergens het gevoel van thuis voelt om te groeien en te ontwikkelen. Wat geeft jou het gevoel van thuis?
Meer posts
Share by: